حدیث سی و نهم
به شرح استاد محمد مهدی معماریان:
لط- الکافى باسناده عن حماد بن بشیر قال سمعت أبا عبد الله علیه السلام یقول: قال رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم:
قال الله عز و جل:
من أهان لى ولیا فقد أرصد لمحاربتى، و ما تقرب الى عبد بشىء أحب الى مما افترضت علیه و انه لیتقرب الى بالنافله حتى أحبه فاذا أحببته کنت سمعه الذى یسمع به، و بصره الذى یبصر به، و لسانه الذى ینطق به، و یده التى یبطش بها، ان دعائى اجبته و ان سألتى اعطیته، و ما ترددت عن شىء انا فاعله کترددى عن موت- المؤمن، یکره الموت و اکره مساءته.
(ج ۲ اصول کافى، کتاب ایمان و کفر، باب من أذى المسلمین و احتقرهم ص ۲۶۳) و نظیر آن روایت دیگر نیز بعد از آن روایت فرموده است که آن حدیث سى و پنجم اربعین شیخ بهائى نیز مىباشد. این حدیث در قرب نوافل است، و در قرب فرائض نیز روایت شده است که:
قال الله عز و جل ما یتقرب الى عبدى بشىء أحب الى مما افترضته علیه، و ما زال یتقرب الى عبدى بالفرائض حتى اذا ما احبه و اذا أحببته کان سمعى الذى اسمع به، و بصرى الذى ابصر به، و یدى
هزار و یک نکته، ص: ۵۸۰
التى ابطش بها. بنگر تفاوت قربین تا چه حد است که در اول خداوند سمع و بصر و لسان و ید عبد مىشود، و در دوم به عکس که عبد سمع و بصر و ید خدا مىشود. از این باب قرب فرائض است که امیر علیه السلام فرمود: انا عین الله و انا ید الله چنانکه در باب نوادر کتاب توحید اصول کافى روایت شده است (ج ۱ معرب ص ۱۱۳) و روایات دیگر نظیر آن.