دعای سی و پنجم صحیفه

بسم الله الرحمن الرحیم

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ طَیِّبْ بِقَضَائِکَ نَفْسِى، وَ وَسِّعْ بِمَوَاقِعِ حُکْمِکَ صَدْرِى، وَ هَبْ لِىَ الثِّقَهَ لِأُقِرَّ مَعَهَا بِأَنَّ قَضَاءَکَ لَمْ یَجْرِ إِلا بِالْخِیَرَهِ، وَ اجْعَلْ شُکْرِى لَکَ عَلَى مَا زَوَیْتَ عَنِّى أَوْفَرَ مِنْ شُکْرِى إِیَّاکَ عَلَى مَا خَوَّلْتَنِى

خدایا! درود بر محمد و آل او فرست، و دل مرا بر تقدیر خود خوش کن، و سینه مرا تنگ مگردان تا به حکم تو راضى باشم و یقین مرا محکم تر کن تا اقرار کنم که قضاى تو جز به حکمت جارى نمى شود و بر آنچه به من عطا نکرده اى تو را بیشتر سپاس گویم از آنچه به من ارزانى داشته اى.

دعای سی و پنجم : در مقام رضا و خشنودی
در این دعای امام سیدالساجدین علی ابن الحسین علیه السلام آمده است
خداوندا به من یقینی عطا کن که بر نداده هایت بیشتر از داده هایت شکر کنم

واین را رمزی نغز و حکمتی پر مغز است
زیرا
انسان وقتی میتواند بر آنچه خداوند به او نداده است شکر کند که به این معرفت رسیده باشد که خدای سبحان جواد است آنهم جوادی که هیچ بخلی در حریم او راه ندارد (یا جوادا لایبخل ) ای جوادی که بخل نمیورزی
و دیگر اینکه خداوند به نیازهای من عالم است و جاهل نیست
پس اگر چیزی به انسان نداده از روی بخل یا جهل نبوده بلکه بنا به حکمتی بوده که خود میدانسته است و من نسبت به آن حکمت نادانم
اگر کسی به این معرفت ویقین دست یابد به مرتبه ای از علوم توحید رسیده که بسیار بلند است تا جائیکه امام زین العابدین ع چنین یقینی را از حق سبحان تقاضا میکند
هرچند آنان خود واجد تمامی مراتب ایمان و توحید اند و اینها را برای تعلیم ما و تبیین مراتب توحید گفته اند
اما اینکه فرمود بر نداده هایت بیشتر از داده هایت شکر کنم مطلبیست زیرا
شکر در قبال نعمتهای داده شده است !و شکر بابت نداده ها آنهم شکری بیشتر، نشان کمال عرفان است
زیرا اولا شکر داده ها واجب است و در ثانی ممکن است آن نعمت در اصل نقمت باشد
و ثالثا ممکن است آن نعمت برای امتحان باشد
و رابعا از آن نعمت سوال میشود
درحالیکه نداده ها هیچ یک از این وجوه را ندارد و فقط شکور بودن عبد را میرساند
و در اصل عبد شکور عبدیست که بر داده و نداده شکر کند و گرنه اسم شکور بر او اطلاق نمیشود و در صورت شکر بر داده ها عبد، شاکر نامیده میشود نه شکور
چون شکور یعنی بسیار شکر کننده
و از آنجا که جمع نداده و داده بیشتر از داده هاست پس شکر بر آن بالاتر از شکر داده هاست و این شکر عبد را به مرتبه اسم شکور می رساند
قال تعالی وقلیل من عبادی الشکور
یعنی وکم اند بندگان شکور من

پس خدایا برداده و نداده ات شکر

سایت ادبستان معرفت-استاد محمد مهدی معماریان ساوجی.