۱۴۰۲-۴-۳۰ شرح زیارت جامعه کبیره جلسه ۴
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا اباعبدالله حسین
جمعه ۱۴۰۲/۴/۳۰ (شب چهارم محرم)
«موضوع: شرح زیارت جامعه کبیره»
شرح «وَ لَکُمُ الْمَوَدَّهُ الْوَاجِبَهُ»
اگر مسلمان هستی و اسلام را پذیرفته‌ای، طبق آیه قرآن، خداوند فرموده است که به اهل بیت محبت کنید:
«قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَىٰ؛ بگو: من از شما اجر رسالت جز این نخواهم که مودّت و محبّت مرا در حقّ خویشاوندان منظور دارید»
شرح «وَ الدَّرَجاتُ الرَّفیعَهُ وَ الْمَقامُ الْمَحْمُودُ وَ الْمَکانُ الْمَعْلُومُ عِنْدَ اللّهِ عز و جل وَ الْجاهُ الْعَظیمُ وَ الشَّأْنُ الکَبیرُ وَ الشَّفاعَهُ الْمَقْبُولَه؛ و درجات بلندمرتبه و مقامِ پسندیده و جایگاه مشخّص نزد خداوند عز و جل و منزلت والا و مرتبت سِتُرگ و شفاعت پذیرفته شده، از آنِ شماست»
شرح «الدَّرَجاتُ الرَّفیعَهُ»
در دنیا، تعداد درجات محدود هست. مثلاً درجات سیاسی را ببینید. فرماندار، نماینده، وزیر، رئیس جمهور. ولی در آخرت درجات انسانی خیلی زیاد است.
روایت: امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند درجات بهشت به عدد آیات قرآن است. ۶۲۳۶ درجه.
امام در بالاترین درجه بهشت است. درجات بهشت این قدر با هم تفاوت دارد. بیش از ۶۰۰۰ درجه. با این اوصاف، مشخص است که امام چه کسی است! امام پیشوای تمام اهل بهشت است. دارای مقامی است که تمام اهل بهشت پشت سر او می‌باشند. او پیشوای تمام متقیان است.
روایت: در بخش روضه کتاب کافی از جابر بن یزید از امام باقر علیه السلام خطبه‌ای از خطبه‌های امام علی علیه السلام نقل شده است که به الوسیله معروف است. از جمله خطبه این است:
أیُّها الناسُ! إنَّ اللّهَ تعالى وَعَدَ نَبِیَّهُ مُحمّدا صلى الله علیه و آله الوَسیلَهَ و وَعدُهُ الحَقُّ و لَن یُخلِفَ اللّهُ وَعدَهُ، ألا و إنّ الوَسیلَهَ على دَرَجِ الجَنَّهِ، و ذِروَهُ ذَوائبِ الزُّلفَهِ، و نِهایَهُ غایَهِ الاُمنِیَّهِ……
ترجمه: ای مردم خدای تعالی به پیامبرش محمد (ص) وعده وسیله داده است و پروردگار از وعده خویش تخلف نمی‌کند.
آگاه باشید وسیله بالاترین درجه بهشت و قله و بلندای گیسوان قرب و نهایت مقصود از آرزوهاست. دارای هزار پایه است. بین هر پایه تا پایه دیگر با دویدن اسب تیز تک ۱۰۰ سال راه است و این مقدار فاصله از پله مروارید تا پله گوهر تا پله زبرجد تا پله لؤلؤ تا پله یاقوت تا پله زمرد تا پله مرجان تا پله کافور تا پله عنبر تا پله عود تا پله طلا تا پله نقره تا پله ابر تا پله هوا تا پله نور است که همه بهشت را غرق کرده و رسول خدا از رحمت خدا و از نور خدا بر تن کرده و تاج پیامبری و لباس رسالت بر تن کرده و با نور خود موقف را روشن نموده و در آن روز من بر درجه‌ای بلند که کمتر از درجه او است، قرار دارم و من نیز دو ردا از نور ارغوانی و کافوری پوشیده و رسولان و پیامبران بر درجات ایستاده‌اند و بزرگان اعصار و حجت‌های عصر در سمت راست ماه هستند لباس‌های نور و کرامت بر تن دارند هیچ فرشته مقرب و پیامبر مرسلی نیست مگر اینکه در انوار ما مبهوت شده و از روشنایی و جلالت ما شگفت زده است و از دست راست وسیله که در طرف راست پیامبر علیه السلام است ابری که تا چشم کار می‌کند گسترده است، از آن ندایی می‌آید که‌ای اهل موقف خوشا به حال کسی که وصی را دوست داشته و به پیامبر امی عربی ایمان آورده باشد و هر کس کفر بورزد جایگاهش آتش است.
در سمت راست وسیله از چپ پیامبر (ص) ابری تاریک است که از آن ندا می‌آید ای اهل موقف خوشا به حال کسی که وصی را دوست داشته و به پیامبر امی و کسی که برترین سلطنت را دارد ایمان آورده باشد هیچکس رستگار نمی‌شود و به راحتی و بهشت نمی‌رسد مگر اینکه آفریننده خویش را با اخلاص ملاقات کند و از ستارگان آسمان امامت پیروی نماید پس ای اهل ولایت خدا به سپید رویی و جایگاه شرافت آمیز و کرامتتان بشارت باد که امروز بس تخت‌های روبروی هم نشسته و به رستگاری رسیده‌اید و ای منحرفی کسانی که از یاد خدا و پیامبر و صراط امامانش وامانده‌اید به سیاه رویی و خشم پروردگار در عقاب اعمالتان یقین کنید.
ادامه شرح
وسیله بالاترین درجه بهشت است. درجه‌ای که پیامبر و اهل بیت علیهم السلام آن را دارا هستند.
اولین شخص در نظام هستی و بالاترین موجود در تمام نظام هستی رسول الله است و دومین شخص امیرالمؤمنین ع علیه السلام است.
در این خطبه جایگاه پیامبر که در چه موقف و موطنی هستند مشخص می‌شود و می‌فرماید: خوش به حال کسی که رسول الله و امیرالمؤمنین را دوست داشته باشد.
از امیرالمؤمنین در نهج البلاغه نقل شده است که در دنیا همیشه شنیدنی‌هایش بزرگتر از دیدنی‌هایش است ولی در بهشت دیدنی‌هایش بزرگتر از شنیدنی‌هایش است.
نسبت دنیا به آخرت مثل نسبت رحم مادر به دنیا است.
شرح «والمقام محمود»
در کتاب توحید صدوق، امیرالمؤمنین علیه السلام مواطن و منزلگاه‌های قیامت را توضیح می‌دهند و می‌فرمایند: «یکی از مواطن و جایگاه‌های قیامت، مقام محمود نبی اکرم (ص) است» که همه اهل محشر در این جایگاه می‌آیند. حضرت خدای متعال را ثنا می‌کند، آن گونه که هیچ کس قبل از آن، خدای را چنان ثنا نگفته است. آنگاه مردان و زنان مؤمن را ثنا می‌گوید. ابتدا صدیقین و شهدا و سپس صالحان. بعد از آن همه مخلوقات پیامبر را حمد می‌کنند. طوبی به حال کسی که این مقام را درک کند که موطن مقام محمود حضرت است و در آنجا مقام محمود حضرت تجلی پیدا می‌کند و وای بر کسانی که از آن مقام بهره و نصیبی نداشته باشند.
بالاترین لذت بهشت، نگاه کردن به صورت رسول الله است.
و چه مقامی است که رسول الله انسان را ثنا می‌کند!!!!
شرح «المکان المعلوم عندالله»
مکان مشخص در نزد خداوند عزوجل
روایت از امام صادق ع: در روز قیامت اباعبدالله الحسین علیه السلام با خداوند بر روی یک تخت می‌نشینند و چیزی بالاتر از این نیست.
خداوند منزه از مکان و جسم است پس معنای حدیث چیست؟
در آیه آخر سوره قمر: «فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ»
این ملیک مقتدر چه کسی است!!!! حضرت الرحمن است. چون بعد از سوره قمر، سوره الرحمن آمده است.
در جایگاهی اباعبدالله قرار می‌گیرد که بالاتر از آن جایگاه وجود ندارد.
شرح «و الشفاعه المقبوله»
فتح باب شفاعت با خاتم انبیا است ایشان درب شفاعت را باز می‌کند و شفاعت کبری با خانم فاطمه زهرا س است.
روایت: اگر کسی شربت و آبی به خاطر خانم به دست کسی داده باشد، خانم فاطمه زهرا او را شفاعت می‌کند.
در تفسیر قمی از امام صادق ع نقل شده است: مردم از شدّت روز قیامت، تا به گردن در عرق خود فرو می‌روند و عرق چون لگامی که بر دهان آنها زده شود، مانع از تکلّمشان می‌گردد؛ و با یکدیگر میگویند بیایید به خدمت حضرت آدم برویم تا از ما شفاعت کند و به نزد آن حضرت می‌آیند و میگویند در نزد پروردگارت از ما شفاعت کن می‌گوید بر گردن من بار گناهی سنگینی می‌کند نزد نوح روید. به نزد نوح می‌روند. حضرت نوح ایشان را به پیامبر بعدی خود می‌فرستد و هر پیامبری به پیامبر دیگری حواله می‌نماید تا به حضرت عیسی علیه السلام می‌رسند. ایشان می‌فرماید: شما به نزد حضرت محمد (ص) بروید مردم خدمت او می‌روند و از او خواهان شفاعت می‌شوند. می‌فرماید بروید ایشان را به طرف در بهشت می‌برد و رو در روی باب الرحمن قرار می‌گیرد و در آنجا سجده می‌کند و مدت مدید سجده‌اش به طول می‌انجامد خدای تعالی می‌فرماید: سرت را بالا بگیر و شفاعت کن که شفاعت تو پذیرفته است و حاجت‌های خویش را بخواه که به تو خواهیم داد و همین مراد از آیه
«عَسَىٰ أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَامًا مَحْمُودًا» است.
روایت شده است که همسایه خوب، همسایه خود را شفاعت می‌کند.
در روایت آمده است اگر از خانواده‌ای، یک نفر به بهشت برود بقیه را شفاعت می‌کند.
الحمدلله علی الولایه