حدیث سوم

به شرح استاد محمد مهدی معماریان:

ج- باب نود و دوم مصباح الشریعه، و آخر جزء دوم مجلد پانزدهم بحار الانوار (ص ۲۳۷ ط ۱): قال الصادق علیه السلام:
الحزن من شعار العارفین لکثره واردات الغیب على أسرارهم (على سرائرهم- خ) و طول مباهاتهم تحت سر الکبریاء.

و المحزون ظاهره قبض و باطنه بسط، یعیش مع الخلق عیش المرضى و مع الله عیش القربى. و المحزون غیر المتفکر لان المتفکر متکلف و المحزون مطبوع. و الحزن یبدو من الباطن، و الفکر یبدو من رؤیه المحدثات و بینهما فرق. قال الله عز و جل فى قصه یعقوب علیه السلام: انما أشکو بثى و حزنى الى الله و اعلم من الله ما لا تعلمون. و قیل لربیع بن خثیم: ما لک مهموما؟
قال: لانى مطلوب. و یمین الحزن الانکسار و شماله الصمت.
و الحزن یختص به العارفون لله تعالى، و التفکر یشترک فیه الخاص و العام. و لو حجب الحزن عن قلوب العارفین ساعه لاستغاثوا، و لو وضع فى قلوب غیرهم لاستنکروه، فالحزن اول ثانیه الا من و البشاره، و التفکر ثان اوله تصحیح الایمان، و ثالثه الافتقار الى الله تعالى بطلب النجاه. و الحزین متفکر، و المتفکر معتبر، و لکل واحد منهما حال و علم و طریق و علم و مشرب (و علم یشرق، بحار- و حلم و شرف، خ) این باب اگر به فرض همان سطر نخستین آن تا الکبریاء فرموده امام باشد در عظمت مقام قلبى عارف و سعه وجودى آن شأنى به‏سزا دارد. و خداوند سبحان در حدیث قدسى فرموده است: انا عند المنکسره قلوبهم و المندرسه قبورهم. در قلب و قبر تدبر لازم است که در طول هم بمنزله ظل و ذى ظل‏اند که بدن مرتبه نازله نفس است.

جلسه ۰۱ دانلود

جلسه ۰۲ دانلود

جلسه ۰۳ دانلود