شراب و باده در اشعار عرفانی
بسم الله الرحمن الرحیم
گویندهلال رمضان گشت پدید
منبعد بگردباده نتوان گردید
درآخرشعبان بخورم چندان می
تادررمضان مست بیفتم تاعید
ازاشعارمنسوب به خیام نیشابوری
دراشعار عرفانی مراد از شراب و باده و امثال این موارد اشاره به مقام معرفت است لکن هرکجا در اشعار اینگونه تعابیر بکار برود حتما اشارات عرفانی مراد نیست
بلکه گاهی شعرا ازاین کلمات برای طبع آزمایی وظرافتهای شعری استفاده میکردند
درعرب جاهلی رسم بود که در وصف شراب ومستی حاصل از آن اشعاری بسرایند و این موضوع ادامه داشت تا آنکه عرفا این کلمات را رموزاتی گرفتند برای بیان معارف ذوقی وشهودی
خلاصه مطلب در اشعار هر کجا که صحبت از شراب و مستی آمده حتما معانی عرفانی مرادنیست مگر اینکه شاعر اهل معرفت و ذوق بوده باشد و این نکته ایست که نباید از آن غفلت کرد
از نوشته های حضرت استاد معماریان
سایت ادبستان معرفت-استاد محمد مهدی معماریان ساوجی.